Braak

Informatie

Leestijd:
ca. 3 minuten

Rating:
16+

Eerste publicatie:
5 juli 2015

Copyright:
Credo Uitgevers | © 2021

Alle rechten voorbehouden:
Jeroen Guliker

Op Facebook lees ik dat de Van Braakjes gisteren een geluksmomentje hebben beleefd. Gadverdamme! Ik weet niet wat het is, maar om een of andere reden trek ik ze niet. Ik krijg sowieso spontane jeuk van stelletjes die er een gezamenlijke Facebook-pagina op na houden. Je kent ze wel, die eeneiige kleefpleisters die geen eigen mening hebben, die van precies dezelfde boeken, films en muziek houden en je dagelijks laten weten hoe leuk ze het samen hebben. Rot toch op, met al je eendracht, geluk en houden van. Bij het lezen van zo’n overgelukkig stelletjesprofiel denk ik altijd meteen: ha, die hebben iets te verbergen. Maar misschien zegt dat meer over mij. Gewoon preventief ruimen die handel, per direct. We dwalen af. Terug naar de Van Braakjes.
De foto op hun tijdlijn is slecht belicht. Lotte en Maarten van Braak kijken me breed lachend aan terwijl ze gearmd het glas heffen. Het is op het randje, maar op zich kan dit nog net. De begeleidende tekst daarentegen bezorgt mijn nekharen een spontane erectie.
‘Geluksmomentje! Gezellie, saampjes met mijn mannetje een vorkje prikken ter ere van onze houten bruiloft. Heerlijk flesje rood, mooi stukje vlees, volmaakt gelukkig! Knabbelen en babbelen (hihi), kaarsje erbij, superromantisch keuvelen en de afgelopen vijf jaar een plekje geven. Even een stukje huwelijksgeluk verwerken, zeg maar (hihi). Straks een bioscoopje pakken met mijn Maartenmannie, mijn allessie, mijn true zielsverwant, en daarna… ja, hallootjes zeg, jullie hoeven toch niet alles van me te weten? (hihi)’
Ooowww… KOTS! Ik kijk nog eens goed naar het bericht en schiet in de lach als ik ontdek dat de foto gisteravond om acht uur is genomen in het Van der Valk-hotel langs de A6 in Almere. Inderdaad, superromantisch en het volmaakte geluk.
Ik weet niet wat het is, maar misschien herken je het wel. Je staat voor het stoplicht te wachten en in de auto naast je zit een man fanatiek uit zijn neus te vreten. Te goor voor woorden, maar toch blijf je kijken. Wat is dat? Hoop je dat-ie stopt? Is het misschien een of andere onverklaarbare vorm van zelfkastijding? Ik heb het ook met de Facebook-pagina van Lotte en Maarten van Braak. Ik krijg er de kriebels, plaatsvervangende schaamte en hardnekkige braakneigingen van, maar toch moet en zal ik alles lezen.
Het valt op dat Lotte de meeste berichten plaatst. Als ik naar beneden scrol, zie ik een foto van een potje met een drol. Best onsmakelijk, maar nog altijd beter te pruimen dan de bijbehorende tekst.
‘Ons wondertje heeft vandaag voor het eerst een drukje op het potje gedaan. Potverdikkiedoosie wat word je snel groot. De papa en mama van Vlinder zijn trots. Op naar het volgende groeimomentje!’
Brrr…
Een paar berichten verder zie ik een foto van twee peuters die een boterham eten. Ze hebben bleke gezichtjes en op hun wangetjes zit pindakaas (althans, dat vermoed ik, maar voor hetzelfde geld zijn ze in het potje van een paar berichten eerder gevallen, want de kleur komt akelig overeen).
‘Lekkere bammetjes gesmeerd voor Vlinder en Sterre, onze heerlijke malle mensjes. Geeft niet, hoor, doe maar lekker gek, meiden, dat doet mama ook altijd (hihi).’
De jeuk is heviger dan ooit en de uitslag komt bijkans mijn oren uit, maar ik kan het nog steeds niet opbrengen de pagina weg te klikken. Op een volgende foto zwaait Maarten naar de camera. Hij houdt met één hand zijn fiets vast en lacht uitbundig. Het stuurzitje wordt bemand door Vlinder, die zich heeft verstopt in een fluorescerend skipak. Sterre zit achterop in het kinderzitje en houdt haar handjes vrolijk in de lucht. De begeleidende infantiele tekst van Lotte is wederom tenenkrommend zijig.
‘Hoeraaaa papadag! Met z’n allen op de papafiets. Vandaag hoeft papa niet naar werkje toe, even lekker een dagje geen centjes verdienen, maar heerlijk (t)huisje, boompje, beestje, gezellie tussen de andere jonge gezinnen. Wat wonen we toch in een prachtwijk! Lang leve Almere Haven!’
Ik heb geen idee waarom ik met dit jeukstel bevriend ben op Facebook. Waarschijnlijk heeft Lotte of Maarten ooit een boek van me gelezen (wat zullen ze zijn geschrokken), maar ik dank God op mijn blote knieën dat ik deze überzijige verkleinwoordjesverzamelaars niet persoonlijk ken. Dat geldt overigens ook voor het gros van hun 145 Facebook-vrienden, want sommige reacties onder de foto’s zijn zo mogelijk nog stuitender.
‘Wat hebben jullie toch een mooi en gelukkig gezinnetje. Chapeau!’ schrijft de oma van Sterre en Vlinder. – ‘Lul niet, Guliker. Je zegt net dat je die mensen niet persoonlijk kent, dus hoe weet je dat die mevrouw de oma van Sterre en Vlinder is?’ Nou, omdat ze zichzelf zo noemt op Facebook natuurlijk. Ik lul niet, het staat er echt, onder haar profielfoto: ‘De oma van Sterre en Vlinder.’
Wilma schrijft: ‘Haha, Maarten! Wat een heerlijk gek mens ben je toch.’ – ‘Ja jij ook Wilmadepilma, malle milf van het Willy Dobbeplantsoen. Is het nog geen tijd voor je menstruatieverlof?’
André: ‘Oei ik groei.’ – ‘André is de grapjesoom die het altijd zo goed doet op verjaardagen.’
Elsbeth: ‘Wat wordt Vlindertje groot! Geniet er nog maar even van, voor je het weet fladdert ze uit.’ – ‘Mijn god, Elsbeth, ga jij eens heel snel je mond spoelen! Met zeep. En als je toch bezig bent, neem dan meteen even je gortdroge onderkantje mee.’
Ik zou nog tien pagina’s kunnen vullen met braakselopwekkende opmerkingen en reacties van de jeukbrigade uit Almere Haven, maar misschien is het beter voor mijn maag als ik de familie Van Braak gewoon keihard ontvriend. Nee, jeuk is af en toe best lekker en als ik straks weer braakneigingen krijg pak ik wel een teiltje.